اطلاق اصطلاح هراس اخلاقی بر یک چیز، بدین معنی نیست که آن چیز وجود ندارد یا اصلاً اتفاق نیافتاده است و واکنش نسبت به آن، بر اساس خیال، جنون، توهم و پندار یا فریب از سوی صاحب قدرت صورت می‌گیرد. با این حال، لازمست تا به دو مفروضه مرتبط نیز توجه شود ـ این‌که نسبت دادن برچسب هراس اخلاقی به معنای آن است که گستره و اهمیت "چیزها" (الف) به خودی خود (در مقایسه با دیگر منابع قابل اعتمادتر، معتبرتر و عینی‌تر) و یا (ب) در مقایسه با دیگر مسایل جدی‌تر، مورد اغراق قرار گرفته‌اند. این برچسب‌زنی، برخاسته از امتناع ارادی لیبرال‌ها، تندروها و چپ‌گراها از جدی گرفتن اضطراب‌های عمومی است. در عوض، آنها در حال تکمیل یک دستور کار درست سیاسی یعنی کم‌بها کردن ارزش‌ها و دغدغه‌های اخلاقی سنتی هستند.

اهداف مربوط به هراس‌های اخلاقی معمولی، اهدافی قابل پیش‌بینی هستند و لذا از قالب‌های بسیار پراکنده‌ای برای ارایه آنها استفاده می‌شود. به عنوان مثال، هم جدید می‌باشند (در حالی که احتمالاً مسکوت هستند اما به سختی قابل تشخیص‌اند؛ به شکلی گمراه‌کننده معمولی و عادی هستند اما به سمت افق اخلاقی می‌خزند) و هم قدیمی هستند (نسخه‌های پنهان شده سنت و شرارت‌های معروف). به خودی خود، مخرّب هستند اما نشانه‌هایی هشداردهنده از واقعیت و شرایطی عمیق‌تر و شایع‌تر نیز می‌باشند. شفاف هستند (هر کسی می‌تواند ببیند چه اتفاقی می‌افتد) و در عین حال تیره و کدر می‌نمایند: متخصصان صاحب اعتبار باید از مخاطرات پنهان در پس ظاهری بی‌زیان سخن بگویند (رمزگشایی از یک ترانه راک برای فهم این‌که چگونه ممکن است به یک کشتار مدرسه‌ای منجر شود).